سلام آقاي رئيس جمهور!
بگذاريد ابتدا به معرفي خودم بپردازم تا قبل از سفر به استانمان بعضي اطلاعات و خواسته هاي ساكنان مازندران را بدانيد. از شما معذرت مي خواهم چنين گستاخانه خطابتان مي كنم و چنين بي پرده مشكلات مردمان را بازگو مي كنم، شما همانند پدرم مهربان هستيد و سخنان فرزندت را با تامل و بردباري گوش مي دهيد.
من از منطقه اي پر و بال گرفته ام كه كشتزارهاي به چشم زيبايش ، سختي ، دستهاي پينه بسته كشاورزان صبوري و كوههاي ريشه دارش پايمردي و جوانمردي را نشان مي دهند . من از ميان جماعتي افسرده و دلمرده ، از ميان جواناني مستعد و شكوفا نشده ، از ميان قشري خسته دل و بيكار برايتان مي نويسم كه در خيابانهاي عريض و طويل ، براي حفظ آبروي خود و خانواده شان بدنبال لقمه ناني پرسه و بدنبال حقيقتي گمشده،«عدالت» گشت مي زنند . مردماني كه كمترين اهميت را در ادارات و نهادهاي دولتي برايشان قائل نيستند ، چون پولي براي خرج كردن ندارند ، لباس مناسبي براي شيك پوشي ندارند و ديد درستي براي روشن انديش شدن و كلاس گذاشتن ندارند . ساده اند ، معصومند ، همانند كودكي از بدي و كژي مبرايند ، زلال ، مثل چشمه هاي كوهستان .
من از روستا  برخاسته ام ، از كشتزارهاي سر سبز ، از جلگه هاي زيبا ، از كوههاي پايدار ، از جنگلهاي باران خورده ، از موجهاي هميشه غمگين خزر ، از درختان سبزينه پوش شمال ، از ميان طبيعتي كه به وفور يافت مي شود و اصلي ترين عامل بدبختي مان ، فلاكتمان و عقب ماندگيمان را مسبب شده است . سرزمين نفرين شده مازندران !
كاش ترتيبي اتخاذ شود و با هواپيما به استانمان سفر نکنيد، چون از آن بالا همه چيز زيباست، سرسبز، قشنگ و دل انگيز، مي ترسيم شما هم مثل هر رئيس جمهور ديگري اين زيبايي ها گولتان بزند و بگوييد اين مازندران را همين سرسبزي بس است! كاش با ماشين بياييد، نه اصلاً پياده تشريف بياوريد، از جاده فيروزكوه، از همين شيرگاه و پل سفيد، زيرآب و قائمشهر را ببينيد و به جويبار و ساري و بهشهر و نكا و حتي آمل سري بزنيد.خواهش مي كنم به ظاهر شهرهايمان زياد نگاه نكنيد چون آنها هم گول زننده است، ساختمانها و ويلاهايي كه كمتر مازندراني صاحب آن است، مغازه هاي شيك كه مدرنيته شدن مازندران چشم نوازشان كرده است اما صاحبانش به نان شبشان محتاجند و جمعيت شيك پوشي كه فقط فرهنگ تجمل گرايي و مديستي آنها را به اين حال و روز آورده است. لطفاً به اين مسائل توجه نكنيد.
كاش به شهرها نرويد و به روستاها سر بزنيد، چرخ اقتصادي استان و بخش مهمي از كشور از اينجا مي چرخد، بياييد و از مشكلاتشان بدان، از دستهاي پينه بسته، صورت چروكيده، قلبهاي شكسته و جانهاي نااميد از فرداي خودشان و خانواده شان. 
كاش صبح نيايي چون جوانان اين ملت از فرط بيكاري و شبگردي در خوابند و حوالي ظهر از خانه هايشان بيرون مي زنند وگرنه شما هم مثل تمام مسئولين فكر مي كنيد كه  همه در اين استان كار دارند و بيكاري در اينجا يافت نمي شود.
كاش بجاي اينكه يكروزه براي چندين طرح تصميم بگيريد فقط برايمان روشن كني كه چگونه مي توان محيط زيست و صنعت را بهم وصل نمود و همانند همه كشورهاي داراي سرسبزي، در كنارش با صنعت اشتغال زايي نمود. سالهاست بخاطر اين معضل، طرحهاي صنعتي به بهانه مختلف در چرخه بسته اداري دست به دست مي شود و هيچ كارشناسي توانايي تاييد قطعي و نظر پاياني كارشناسي اش را ندارد. جالب اينكه هيچ مديري توانايي پيگيري اين موضوع را ندارد و سعي مي كند بنحوي از كنار آن عبور كند، بي سروصدا و در سكوت كامل!
كاش در كنار ساحل مازندران قدم بگذاري و ببيني چه مقدار آن در اختيار ملت است و چه مقداري از آن در دست چه نهادها و اداراتي است؟ نعمت خدا را انحصاري كرده اند و به خلق خدا اجازه ورود نمي دهند و حتي رفتاري غير محترمانه و زننده با پيگيري كنندگان اين جريان مي كنند. آيا حق ما مازندراني ها نيست كه در ساحل قدم بزنيم و از زيبايي هاي آن لذت ببريم. چند صد متري سواحل را بسته اند و با اخذ مبالغي مسافران را به ساحل راه مي دهند اما دريغ از خدماتي قابل تامل براي مردمان اين سرزمين.
كاش به كارخانه هاي استان بروي و ببيني چند كارگر در حال كار هستند. حتماً تعجب خواهي كرد كه كارخانه هاي به اين بزرگي چرا اينهمه كم كارگر دارد و چرا اينقدر سنتي اداره مي شود و دستگاه هايش سالهاست كه بايد از چرخه توليد خارج شوند. مديريت هايي كه معلوم نيست با چه طرحي مجوز گرفته اند و حتي بلد نيستند بازار هدف خود را شناسايي كنند و از نيازهاي مصرف كنندگانشان كمترين اطلاعاتي ندارند.
كاش به ادارات بروي و ببيني چند مدير جلسه دارند و چند كارمند درست و حسابي فعاليت مي كنند، كارمندان در خارج از محيط كار چه شغلي دارند و چرا بخش خصوصي در اين استان كمتر موفق عمل كرده است، شايد همين بدنه كاري دولت سنگ اندازي هايي مي كند تا پروژه بخش خصوصي و تعاوني ها هر چه سريعتر به شكست برسد.
كاش جوان دل باشي و به ميان جوانان مازندراني بيايي، همانها كه بي دينشان مي خوانند و بي هويتشان مي دانند تا ببيني چه مغزهايي بينشان است و چه ايده هايي در سرشان مي گذرد. بفهمي حرف دلشان چيست و علت فاصله شان با جامعه در چيست؟
كاش لباس كشاورزي بپوشي و فقط يكساعت به مزارع در حال كشت مازندران بروي و كمك يار كشاورزان باشي تا به اين نتيجه برسي اگر عمري را در زمين ها بگذراني و هزار بيماري و درد بسراغت بيايد و بيمه مناسبي هم نداشته باشي چگونه اگر پولشان را چند ماه ندهي امورات مي گذرانند، خرج خانواده شان را بدهند و نا اميد از سيستم نشوند. آنها تنهايند و فقط حرف شنيده اند و هنوز عملي نديده اند تا به آن ببالند.
كاش بمدرسه ها بروي و ببيني بچه ها بجاي «بابا آب داد» چه مي خوانند، نغمه هاي غم و دلگيري كه وضع خانه شان برايشان ساخته است؛«بابا نان نياورد، بابا پول ندارد، بابا دوستي ندارد».
كاش بجاي سخنراني در شهرها ناخودآگاه به خانه هاي مردم بروي و درد آنها را بشنوي، سكوت كني و آنها از مشكلاتشان برايت بگويند، از مسائلي كه همچون ماري قلبشان را چنبره زده است و گلويشان را بسته نگاه داشته است. از اينكه خسته شده اند از بس كاشته اند و محصولاتشان بي برنامه ريزي ضايع مي شود، محصولشان را امروز درو مي كنند و فردايش پس از باراني زمين هايشان سبز مي شود، سراسر آن، چون همه كشتشان ضايع شده است. در كاغذت يادداشت برداري و به كارشناسانت دستور بدهي برايشان برنامه ريزي كنند چون كسي اينجا به اين فكرها نيست و طرح ها با نظرات شخصي و قصدهاي مختلف قلع و قمع مي شود.
كاش اندكي بيشتر فرصت داشتي تا نفس هايمان را بشماري چون نفس هايمان بشماره افتاده است.
كاش چشمانت را بيشتر باز كني، آقاي رئيس جمهور !
كاش فرصتي مي شد چند دقيقه اي با هم صحبتي داشته باشيم و حرفهاي بيشتري برايت بگويم اما حيف كه وقتي براي اينكارها نداري!  
به اميد ديداري تازه، آقاي رئيس جمهور!
علي عالي كردكلايي – offroad1362@yahoo.com